Þriðja bókin um Vesturfarana. Hörmungar og harðindi leika landið grátt og margir  hugsa sér til hreyfings til Vesturálfu.

Aðalpersóna og burðarás þessarar sögu er bóndinn í litlabænum á Illvita, Ófeigur Snorrason Sæmundssonar hins sterka, gulur á hár og skegg og hörundslit, jafnvel með gular glærur í augunum, þunnnefjaður, hökumjór.

Ófeigur þessi er kynlegur fugl, völundur að hagleik, hagyrðingur til sveitarbrúks, hestamaður, vitlaus í brennivín og kvenfólk, höfðingjadjarfur orðhákur, uppreistargjarn í eðli, stór í lund, en lítill búmaður og safnar ekki veraldarauði.

„Ég vil lifa á meðan ég lifi“, segir Ófeigur. „Heimurinn er ekki vanur að dekstra mann, drengur minn, og því hef ég æfinlega lagt í vana minn að nota tækifærið út í æsar, augnablikið er í rauninni það eina líf, hitt er ekki neitt … Það fullkomna varir sjaldan nema örskotsstund, þess vegna getur augnablikið verið heilli eilífð dýrmætara. Fólk biður um lukku, meira að segja ævarandi lukku, það heldur að lukkan standi stöðug, annar eins spólurokkur og heimurinn er. Og þegar svo á að höndla hana grípur það í tómt“.